Hij was al langere tijd ziek als gevolg van longkanker. Een tijd bleef de ziekte stabiel, waardoor hij wat bewegingsvrijheid had; in die tijd kwam hij soms zaterdagmorgen naar de Eshoftuin, waar hij andere bezoekers sprak. De laatste paar weken ging hij hard achteruit.
Henk is geboren en getogen in Hoevelaken. Na de Schimmelpenninck van der Oyeschool ging hij naar het voortgezet onderwijs in Nijkerk en Amersfoort. Maar leren was zijn ding niet: hij ging al jong werken. Veertien was hij toen hij begon als hovenier bij Bosman Tuin in Hoogland. In totaal is hij er 55 jaar in dienst geweest. En ook daarna bleef hij af en toe uren en dagen aan het werk. Zelfs in de avonduren was hij bij mensen in de tuin bezig.
Toen Henk 21 jaar was trouwde hij voor de eerste keer. Met zijn toenmalige echtgenote kreeg hij drie kinderen. Ongeveer vijftien jaar hield het huwelijk stand.
Negen jaar later ontmoette hij zijn tweede vrouw. In 1997 trouwden ze. In 2001 werd hun dochter geboren, twee jaar later een zoon en in 2010 volgde nog een dochter. Ook dit huwelijk liep niet steeds soepel en in 2017 ontstond er een definitieve breuk.
Henk was dol op zijn kinderen, ze waren de lichtpunten in zijn bestaan.
Zijn ouders hoorden bij de Gereformeerde Gemeente. Voor Henk betekende geloof vooral dat hij een groot vertrouwen had op God. Het komt goed, daar was hij van overtuigd. Zoals Paulus schrijft: niets kan ons scheiden van de liefde die hij ons geeft in Christus.
De laatste jaren van ziekte waren moeilijk. Longkanker ondermijnde zijn krachten. Maar stugge volhouder als hij was, gaf hij niet op. Tot de laatste paar weken. Zijn zoon was die weken bij hem in huis. Op het laatst was hij door zijn hele gezin omringd.
Op vrijdag 31 oktober hebben we afscheid van Henk genomen in een dankdienst in Uitvaartcentrum Weldam. Daarna is hij begraven op de Algemene Begraafplaats.
Aan zijn kinderen en ieder die Henk mist wensen we goede, milde en liefdevolle herinneringen toe.
Annie was het oudste meisje in een gezin van negen kinderen. In 1945 overleed haar vader en werd Annie als meisje van twaalf mede verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van het gezin. Het was geen makkelijk bestaan, maar de boerderij in Stoutenburg bracht gelukkig voldoende te eten op en de saamhorigheid was groot. Annie groeide op tot een sterke vrouw. Ze was een verbindende factor in de familie en wist ook voor zichzelf op te komen als ze dat nodig vond.
Annie was een vrouw voor wie zorgzaamheid een roeping was. Ze zorgde met praktische hulp voor vele mensen links en rechts om haar heen en vertroetelde wanneer ze maar kon de kleinkinderen en achterkleinkinderen. De kerk was belangrijk voor haar. Ze kwam naar de Eshof zolang ze kon. Toen dat niet meer ging volgde ze de kerkdiensten online, al bleef het hanteren van de computer een hoofdpijndossier.
Fysiek had Annie met verschillende dingen te maken. Als dertienjarige kreeg ze de ziekte van Lyme, wat pas jaren later duidelijk werd. Door een tekenbeet was een bacterie overgebracht. Ze vermoedde zelf dat veel van haar klachten op Lyme terug te voeren waren: het versleten kraakbeen, de artrose in haar rug. Dankzij het feit dat ze zo’n doorzetter was, is ze nooit in de rolstoel terechtgekomen.
Het was Annies hoop dat ze geen lang ziekbed zou hebben, dat ze helder zou blijven van geest, niet teveel zorg bij de kinderen zou hoeven leggen en tot op het eind in haar appartement zou kunnen blijven wonen. Die hoop is op alle fronten in vervulling gegaan. Ze overleed vermoedelijk aan een hartstilstand toen ze bezig was haar eten klaar te maken.
Op zaterdag 25 oktober namen we in een kerkdienst in de Eshof afscheid van Annie. Daarna is ze in de stromende regen naar de begraafplaats gebracht, waar ze het graf deelt met Gerrit.
Aan haar zoons, hun echtgenotes en kinderen en kleinkinderen en aan ieder voor wie Annie een lege plek achterlaat wensen we van harte warme en troostende herinneringen toe aan deze bijzondere vrouw.
65 jaar geleden werd ze geboren in Hogeveen. Ze had een zus en vier broers. Op haar achttiende ging ze het huis uit en werken in een hotel in Amersfoort. De keuken was haar favoriete plek. Ze heeft er veel geleerd over koken.
Ondanks alles was Corrie een vrouw met humor. Ze had een groot verantwoordelijkheidsgevoel naar haar man toe, die op zijn zeventiende door een brommerongeluk een hersenbeschadiging had opgelopen.
Op vrijdag 17 oktober vond het afscheid van Corrie plaats in een dienst in uitvaartcentrum Weldam. Daarna is ze naar het crematorium begeleid.
Aan haar man wensen we van harte alle sterkte toe die nodig is om zonder Corrie verder te kunnen.
Hennie is geboren en getogen in Hoevelaken. Als kind was ze een lief en goedlachs meisje – en dat is ze feitelijk haar hele leven gebleven. Door haar kalmte bracht ze soms rust in het leven van anderen.
Ze kwam naar de kerkdiensten zolang ze dat kon. Toen dat niet meer ging, brachten programma’s als ‘Nederland zingt’ haar de kerkelijke muziek waar ze van hield.
Bij haar afscheid op 6 september in de Eshof klonken liederen die ze graag beluisterde. Na het afscheid is Hennie door de naaste familieleden naar het crematorium in Amersfoort gebracht.
Aan ieder die haar mist wensen we van harte goede en warme herinneringen toe.
Adri wilde het liefst zolang mogelijk in haar huis blijven. Dat is gelukkig gebeurd, op de paar laatste uren van haar leven na die ze doorbracht in het ziekenhuis.
Adri was getrouwd met Tom. Samen kregen ze drie kinderen.
Haar leven kende moeilijke tijden. Toen ze dertien jaar was werd haar moeder ziek. Adri verzorgde haar tot aan haar dood en kon daardoor weinig op school zijn. Daarna bleef ze het huishouden voor haar vader en zichzelf doen. Adri was 22 jaar toen hij overleed.
De jaren waarin de kinderen thuis waren, zijn vooral goede jaren geweest. Toen gingen de kinderen het huis uit kwam echtgenoot Tom overspannen thuis.
Moeilijke jaren volgden. Tom bleek al jong aan Alzheimer te lijden. Na een aantal jaren werd hij in zorgcentrum Sint-Elizabeth in Amersfoort opgenomen. Adri bezocht hem vaak. Ze maakte zich sterk voor menswaardige zorg voor haar echtgenoot. In 2012 overleed hij.
Ook zoon en dochter bleken het noodlottige gen te hebben. Haar zoon overleed enkele jaren geleden, haar dochter heeft nu een aantal jaren met de ziekte te maken.
Zoals haar leven twee kanten had, zo had Adri dat zelf ook. Ze kon moeilijk zijn, argwanend en vol kritiek waardoor ze mensen van zich vervreemdde. Aan de andere kant was ze trouw, zorgzaam en lief en had ze gevoel voor humor. Ook was ze een doorzetter. En blij met de aandacht die ze kreeg.
Op vrijdag 15 augustus hebben we afscheid van Adri genomen in het uitvaartcentrum bij de begraafplaats. Daarna is ze begraven in het graf bij haar echtgenoot Tom.
Aan haar kinderen en kleinkinderen en aan ieder die bij haar betrokken is geweest wensen we van harte toe om Adri te blijven herinneren ‘in de stralende zon’, zoals de wens op de rouwkaart luidt.
Op 26 juli overleed Afke van den Hoeven, 73 jaar oud.
De laatste jaren was ze aan het kwakkelen met haar gezondheid. In juli tijdens de vakantie met haar man op Texel kreeg ze een slagboom op haar hoofd. Sindsdien is ze niet meer de oude geweest. Haar lichaam was op; als de slagboom er niet was geweest, was er een andere oorzaak geweest. Ze overleed op de IC, de plek die haar vertrouwd was, een plaats waar ze zich goed voelde.
Afke was getrouwd en samen met haar man kreeg ze twee kinderen en twee kleinkinderen.
Jarenlang is Afke actief geweest in het jeugdwerk in de Eshof. Ze was ook jaren medeorganisator van de Hoevelakense kerstsamenzang. Ze kwam niet vaak in de kerkdiensten, maar bleef betrokken. Ze was hartelijk en de steun en toeverlaat van velen. Had een luisterend oor, nam je serieus en velde geen oordeel. Ze verdiepte zich in mensen. Ze was zorgzaam en positief, kon goed met tegenslagen omgaan en genoot van kleine dingen. Ze was optimistisch en eigenwijs. Zingen was een geliefde hobby. Liefde was de belangrijkste waarde in haar leven.
Aan haar kleindochter had ze toevertrouwd: ik heb een mooi leven gehad en het is goed zo. Dat was de ene kant. De andere kant was dat ze nog lang niet van plan was om dood te gaan. ‘Ik ga niet dood hoor,’ waren haar laatste woorden. En zeker was ze van plan het vijftigjarig huwelijksjubileum op 22 augustus samen met haar man te beleven.
Op vrijdag 1 augustus vond het afscheid van Afke plaats in de Eshof. Aansluitend is ze begraven op de Algemene Begraafplaats.
Aan haar man, de kinderen, partners en kleinkinderen wensen we van harte toe dat Afke zal blijven inspireren in alles waarin ze groot is geweest.
Op vrijdag 16 mei overleed Ada de Bruijn. Ze is 93 jaar oud geworden.
Ada van Hulsteijn trouwde met Wim de Bruijn en kreeg met hem drie kinderen. Op 53-jarige leeftijd overleed Wim; Ada was toen 46.
Dat leven alleen met kleine kinderen moet niet eenvoudig geweest zijn, maar ze redde zich. Ada was iemand die niet klaagde en zich het liefst voor anderen inzette. Ook in de periode waarin Wim ziek was zorgde ze voor hem, tot aan het einde. Als ze zelf iets mankeerde zei ze er zo weinig mogelijk over. Wat haar gezondheid betreft kwam ze flink wat ongemakken tegen.
Maar ze kende gelukkig ook veel fijne momenten. Ze genoot van haar kleinkinderen en achterkleinkinderen. Samen met haar kinderen ondernam ze verschillende vakanties; het waren dagen om naar uit te kijken.
Net als meer mensen van haar generatie was ze niet gewend over zichzelf te praten. Ze was liever bezig. Haar genegenheid liet ze zien door de dingen die ze deed: altijd was ze in de weer.
De laatste zesenhalf jaar van haar leven woonde ze op Zorgerf BuitenVerblijf bij Putten. Na haar overlijden schreven enkele zorgmedewerkers een liefdevol stukje over haar. Ik citeer er iets uit: “Ada hielp graag met alle dingen die voor handen kwamen. Of het nu de afwas was, of het schoonmaken van de groenten, alle klusjes waren goed. Ze heeft wasmanden vol was opgevouwen en ontzettend veel was gestreken. Ze genoot ook van de spelletjes die gedaan werden. Sjoelen vond ze leuk en in spreekwoorden spelletjes was ze erg goed. Ada zag je bijna altijd in combinatie met de krant. In haar rollator was het een verzameling van kranten en dingen die voor haar belangrijk waren. (...) We kennen Ada als een dappere, vriendelijk en opgewekte vrouw die vol zorg was voor de mensen om haar heen. Ze kon hartelijk lachen om grappen en kon zelf ook heel gevat uit de hoek komen.”
Op vrijdag 23 mei namen we afscheid van Ada en is ze begraven in het graf bij haar Wim.
Aan de kinderen, aan de kleinkinderen en de achterkleinkinderen van Ada en aan ieder die haar mist wensen we van harte goede en troostende herinneringen toe.
Herman van den Berg overleed op 7 mei, 81 jaar oud.
Herman trouwde in 1968 het echtpaar kreeg drie kinderen en acht kleinkinderen.
Herman studeerde civiele techniek en bekleedde verschillende functies als onder andere bestuurder. Met 58 jaar ging hij met pensioen, waarna hij een eigen adviesbureau begon. Oorspronkelijk waren hij en zijn vrouw betrokken bij de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt in Amersfoort; na de coronatijd sloten ze zich aan bij de Eshof. Ze waren wanneer ze maar konden in de kerkdiensten aanwezig. In korte tijd maakten ze zich vertrouwd met de andersoortige liturgie. Herman miste echter de psalmen, gezongen op de oude zestiende-eeuwse melodieën. Zelf vond hij het moeilijk te praten over wat hij geloofde. De psalmen waren voor hem de vertolkers van zijn gevoel en geloof. Daarin vond hij woorden voor wat er in hem omging. Ze spraken tot zijn hart en ze verwoordden wat er in hem leefde.
Herman was een mens uit één stuk. Betrouwbaar. Eerlijk. Betrokken. Bescheiden. Dankbaar voor het leven. Gek op en trots op zijn kinderen en kleinkinderen. Een kenner van wijn en, zoals bij zijn afscheid werd gegrapt, streng in de leer – waar het wijn betrof.
In 2024 werd bij hem alvleesklierkanker geconstateerd. Van de operatie herstelde hij goed. Dit jaar ging zijn gezondheid echter snel achteruit. Desondanks overheerste ook toen vaak de dankbaarheid: voor kinderen en kleinkinderen, voor buren en familieleden die telkens opnieuw voor hem en en zijn vrouw klaarstonden. De laatste dagen van zijn leven bracht hij door in het hospice van Nijkerk.
Op maandag 12 mei hebben we afscheid van Herman genomen in een dankdienst in de Eshof. Daarna is hij begraven op de Algemene Begraafplaats.
Aan zijn vrouw, de kinderen en kleinkinderen wensen we van harte kracht en liefde toe. Herman laat een leegte achter die door velen wordt gevoeld. Dat de dankbaarheid waarmee hij leefde ons tot inspiratie mag blijven. En dat het vertrouwen dat God hem bewaart door de dood heen, mag troosten.
In gedachtenis: Jan Hendrik Westerman – 15 oktober 1938 – 7 april 2025
Op maandag 7 april overleed Henk Westerman in woonzorgcentrum Sint Jozef in Nijkerk. Hij heeft er iets minder dan een jaar gewoond.
Henk groeide op op een boerderij aan de grens met Duitsland. In 1964 leerde hij in Italië zijn vrouw kennen, met wie hij twee zoons kreeg. Toen het slecht ging met zijn vrouw en ze moest worden opgenomen voor psychische zorg was hij er voor zijn zoons.
In zijn werkzame leven was hij onderhoudsmonteur. Door een reorganisatie ging hij vervroegd met pensioen, wat hij niet alleen maar plezierig vond.
In 1993, zijn vrouw was toen al jaren opgenomen, hernieuwden Henk en Sindy Eikens hun contact. Ze hadden elkaar in hun jonge jaren al goed gekend. Sindy had drie kinderen uit haar huwelijk. Clementine. In de eerste jaren verliep het contact dat de twee gezinnen met elkaar hadden voorzichtig, maar na een gezamenlijke vakantie was het ijs gebroken. Bij het afscheid vertelden de zoons van Sindy: we werden het eerste samengestelde gezin in Hoevelaken.
Henk was geen prater. In daden liet hij zijn liefde zien, hij stond voor je klaar in praktische zin. Hij was hartelijk en geduldig en trouw – zolang als hij kon bleef hij zijn vrouw opzoeken. Hij kon ook zwaar op de hand zijn. Bij lekker eten en drinken kon hij echter wat meer loskomen. Hij kon vrolijkheid brengen met zijn grappen en plagerijen en hij kon je flink in de maling nemen. Die verschillende kanten verenigde hij in zich: aan de ene kant het zwaarmoedige, aan de andere kant het bourgondische.
Jarenlang was hij actief bij de voetbalvereniging. Vanaf 1974, toen hij in Hoevelaken kwam wonen, eerst als supporter van zijn zoons en geleidelijk aan ook als trouwe vrijwilliger.
Sindy overleed in 2022. Een paar jaar nog hield Henk het alleen vol thuis. Hij wilde niemand tot last zijn en bleef zolang mogelijk zelf zijn boodschappen doen. Door de ziekte Parkinson, in combinatie met problemen van zijn rug, kwam daar elf maanden geleden een eind aan.
Het afscheid van Henk op 7 april was op zijn verzoek eenvoudig gehouden en is geheel door de kinderen en kleinkinderen ingevuld. Zijn vrouw volgde het afscheid via livestream, evenals de dochter van Sindy, haar man en hun gezin in Mexico. In de Lichtzaal zagen de aanwezigen op een filmpje hoe de drie kleinkinderen op het strand in Mexico ieder een kaars voor hun opa aanstaken.
Aan de kinderen en kleinkinderen en ieder die Henk mist wensen we van harte toe dat goede herinneringen het gemis kunnen verlichten.