In gedachtenis: Jan Hendrik Westerman – 15 oktober 1938 – 7 april 2025
Op maandag 7 april overleed Henk Westerman in woonzorgcentrum Sint Jozef in Nijkerk. Hij heeft er iets minder dan een jaar gewoond.
Henk groeide op op een boerderij aan de grens met Duitsland. In 1964 leerde hij in Italië zijn vrouw kennen, met wie hij twee zoons kreeg. Toen het slecht ging met zijn vrouw en ze moest worden opgenomen voor psychische zorg was hij er voor zijn zoons.
In zijn werkzame leven was hij onderhoudsmonteur. Door een reorganisatie ging hij vervroegd met pensioen, wat hij niet alleen maar plezierig vond.
In 1993, zijn vrouw was toen al jaren opgenomen, hernieuwden Henk en Sindy Eikens hun contact. Ze hadden elkaar in hun jonge jaren al goed gekend. Sindy had drie kinderen uit haar huwelijk. Clementine. In de eerste jaren verliep het contact dat de twee gezinnen met elkaar hadden voorzichtig, maar na een gezamenlijke vakantie was het ijs gebroken. Bij het afscheid vertelden de zoons van Sindy: we werden het eerste samengestelde gezin in Hoevelaken.
Henk was geen prater. In daden liet hij zijn liefde zien, hij stond voor je klaar in praktische zin. Hij was hartelijk en geduldig en trouw – zolang als hij kon bleef hij zijn vrouw opzoeken. Hij kon ook zwaar op de hand zijn. Bij lekker eten en drinken kon hij echter wat meer loskomen. Hij kon vrolijkheid brengen met zijn grappen en plagerijen en hij kon je flink in de maling nemen. Die verschillende kanten verenigde hij in zich: aan de ene kant het zwaarmoedige, aan de andere kant het bourgondische.
Jarenlang was hij actief bij de voetbalvereniging. Vanaf 1974, toen hij in Hoevelaken kwam wonen, eerst als supporter van zijn zoons en geleidelijk aan ook als trouwe vrijwilliger.
Sindy overleed in 2022. Een paar jaar nog hield Henk het alleen vol thuis. Hij wilde niemand tot last zijn en bleef zolang mogelijk zelf zijn boodschappen doen. Door de ziekte Parkinson, in combinatie met problemen van zijn rug, kwam daar elf maanden geleden een eind aan.
Het afscheid van Henk op 7 april was op zijn verzoek eenvoudig gehouden en is geheel door de kinderen en kleinkinderen ingevuld. Zijn vrouw volgde het afscheid via livestream, evenals de dochter van Sindy, haar man en hun gezin in Mexico. In de Lichtzaal zagen de aanwezigen op een filmpje hoe de drie kleinkinderen op het strand in Mexico ieder een kaars voor hun opa aanstaken.
Aan de kinderen en kleinkinderen en ieder die Henk mist wensen we van harte toe dat goede herinneringen het gemis kunnen verlichten.
In memoriam: Helga Gisholt - 10 juli 1936 – 12 maart 2025
Op woensdag 12 maart 2025 overleed Helga Gisholt, 88 jaar oud. Ze verbleef in hospice Heuvelrug in Zeist, waar ze de laatste weken van haar leven heeft doorgebracht.
Helga werd op 10 juli 1936 geboren in Noorwegen. Na de handelsschool volgde ze de opleiding tot marconist en ging werken op de grote vaart. Ze heeft heel wat reizen gemaakt en veel landen bezocht. Het maakte dat ze zich er sterk van bewust was hoe goed wij het hier in Nederland hebben.
Tijdens haar werk ontmoette ze een Nederlandse zeeman, met wiee trouwde. Met hem kreeg ze drie kinderen
Toen ze dat nog kon, ging ze iedere zomer drie maanden naar Noorwegen. Haar familie betekende veel voor haar. Ook met de vriendinnen in Noorwegen onderhield ze het contact; ze was trouw.
De COPD maakte dat ze de laatste jaren de kerkdiensten in de Eshof thuis volgde: ’s morgens was ze niet op haar best. Maar wanneer er vespers waren, was ze bijna altijd van de partij.
Vanaf begin dit jaar vond ze het leven niet draaglijk meer en had het niet meer de kwaliteit die voor haar minimaal was. ‘Mijn leefruimte is zo groot als de zuurstofslang lang is,’ zei ze. Op 12 maart is ze in rust en volle overgave ingeslapen.
Op donderdag 20 maart heeft de familie in besloten kring afscheid genomen van Helga in Crematorium Amersfoort. Het was Helga's wens dat er maar een klein groepje mensen bij haar afscheid zou zijn. Ze was haar hele leven al iemand geweest die niet op de voorgrond wilde staan.
Aan ieder die Helga mist van harte goede herinneringen gewenst aan deze bijzondere vrouw.
Op 23 maart stuurden we een kaart vanuit de Eshof. Ze schrijven in een reactie dat het hartverwarmend is te lezen wat men over haar zegt. Ze bedanken iedereen voor de lieve woorden over hun moeder.
Op 27 januari overleed Willy Jannie Vonno-Visser, 82 jaar oud.
Op vrijdag 17 januari overleed Evert Jan Bruinekool. Hij woonde aan de Oosterdorpsstraat met zijn echtgenote, met wie hij in 1983 trouwde. Evert Jan is 73 jaar oud geworden.Bijna 42 jaar zijn zijn zij samen geweest. De eerste echtgenoot van zijn vrouw overleed toen beiden 34 jaar oud waren; ze bleef met twee tieners van 15 en 13 achter. Toen ze enkele jaren later met Evert Jan een relatie kreeg, waren haar kinderen voor hem als de zijne.
Evert Jan was vrachtwagenchauffeur en had de laatste jaren van zijn werkzame leven een eigen transportbedrijf. Dat verkocht hij toen hij ergens in de 50 was. Af en toe bleef hij rijden voor het bedrijf van zoon en ook voor het bedrijf van kleinzoon, waar hij van genoot. Ook van tuinieren genoot hij. Zolang hij kon hield hij de tuin om het huis perfect in orde.
De laatste jaren ging hij geestelijk achteruit. Een paar keer per week ging hij naar een dagopvang. Hij klaagde nooit, maar vond die jaren van achteruitgang erg moeilijk. Hij kon steeds minder zelf, maar was niet iemand die goed stil kon zitten. Zijn levenseinde bracht verdriet, maar zijn vrouw is blij voor hem: door zijn ziekte kon Evert Jan de moed om te leven eigenlijk niet meer opbrengen.
Het afscheid van Evert Jan vond op vrijdag 24 januari in besloten kring plaats.
Aan zijn vrouw, de kinderen en hun partners en de kleinkinderen van harte sterkte gewenst met de leegte die is ontstaan.
Wim was ruim 56 jaar getrouwd. Ze kregen drie kinderen vier kleinkinderen.
In de Eshof heeft hij zijn sporen nagelaten. Bijna alle denkbare vrijwilligersfuncties heeft hij wel eens bekleed. Jarenlang heeft hij mede de jaarlijkse Kerstsamenzang georganiseerd: hij vond contact tussen de leden van verschillende kerken en andere dorpsgenoten belangrijk. Ook in de Oecumenische CoördinatieGroep was hij lang actief.
Wim vond die verhuizing niet makkelijk. Altijd had hij zelf over zijn leven beslist en nu beslisten ineens anderen erover. Toch klaagde hij niet. Het hardlopen hield hij ook in Achterveld nog een tijd vol. Hij paste zich aan en richtte er zelfs een mannengroep op.
Op dinsdag 25 februari namen we afscheid van Wim in besloten familiekring. Daarna is hij begraven op de Algemene Begraafplaats van Hoevelaken.
Aan zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen wensen we van harte toe dat de herinneringen aan Wim mogen troosten in de leegte die is ontstaan.
Op donderdag 23 januari overleed Gerrit van Meerveld in het hospice van Nijkerk. Hij werd 86 jaar oud. Sinds 2 februari 2015 was hij weduwnaar. In 1963 trouwde hij met Alie Mostert. Ze krijgen een dochter. Later wordt de familie uitgebreid met een kleindochter, die Gert drie achterkleinkinderen schenkt.
Gerrit was een mens van vaste gewoontes. Elke dag liep hij zijn rondje en zorgde hij ervoor dat zijn tuin weer netjes was. Hij was altijd positief en had een luisterend oor. En hij was een doorzetter, ook toen hij ziek werd: alles greep hij aan om te genezen. Hij genoot tot het laatste moment van zijn kleindochter en achterkleinkinderen.
De laatste weken van zijn leven werd hij liefdevol verzorgd door de medewerkers en vrijwilligers van het hospice van Nijkerk. Zijn dochter neemt zijn woorden ‘doe maar gewoon’ mee als levensles.
Op donderdag 30 januari heeft het gezin Gerrit naar zijn laatste rustplaats begeleid.
In memoriam Wilhelm Christiaan Adriaan Dirksen – 23 maart 1945 - 24 december 2024
Op dinsdag 24 december overleed Wim Dirksen. Op 20 december was hij met spoed naar het ziekenhuis gebracht; zijn ziekbed was heel kort.
Wim was bijna 65 jaar getrouwd. Ze kregen twee kinderen.
Wim begon zijn carrière als bedrijfsleider bij de plaatselijke Spar. Daarna werd hij handelsreiziger, wat hij het grootste deel van zijn werkzame leven is geweest. Hij hield van zijn vak en van het contact met mensen. Wim werd blij van sociale contacten. Hij onthield namen en mensen.
Ook was hij een sportman en hield hij van vissen. Hij was enorm trots op zijn kleinzoon en diens voetbalprestaties. Hij ging mee naar wedstrijden wanneer hij maar kon en hield de complete administratie bij van de wedstrijden die zijn kleinzoon speelde.
In 1983 verhuisde het gezin naar Hoevelaken. Twaalf jaar geleden ontstonden voor Wim de eerste fysieke ongemakken. Eens moest hij ernstig ziek naar het ziekenhuis, waarna hij herstelde maar zijn gezondheid geleidelijk aan achteruit ging.
Het meest miste hij het tennissen. Gelukkig bleef de vriendengroep van de tennisvereniging hem trouw bij zoveel mogelijk activiteiten betrekken. Ruim 25 jaar bestaat die vriendengroep inmiddels.
Hij was een tevreden en dankbare man. Op zijn rouwkaart stond een spreuk die hij op zijn bureau had liggen: ‘Als ik morgen niet meer wakker word, hoor je mij niet klagen.’
Op donderdag 2 januari is in besloten kring afscheid genomen van Wim in crematorium Amersfoort.
Op woensdag 4 december 2024 overleed Ed van Campen in het ziekenhuis in Amersfoort. Door een val brak hij twee weken geleden zijn heup. Zijn ziekbed duurde niet lang.Met zijn eerste echtgenote kreeg Ed drie kinderen. Nadat een einde aan zijn huwelijk was gekomen, trouwde hij 25 jaar geleden opnieuw. Samen hadden ze zeven kinderen en kregen ze tien kleinkinderen. Ed was een familiemens. Hij stond klaar voor zijn eigen en voor de aangetrouwde kinderen en kleinkinderen. Hij hield van gezelligheid en zocht de harmonie.
Op de rouwkaart stond een mooie typering van Ed: vriendelijk, oprecht, betrouwbaar, onbevooroordeeld en liefdevol. Wie Ed kende, weet: ja, zo was hij.
Ed was een betrokken kerkganger. Ook de laatste drie maanden van zijn leven, die hij doorbracht in het Gastenhuis in Hoevelaken, bleef hij graag naar de vieringen komen. Hij bleef zijn leven lang trouw lid van de Rooms-katholieke Kerk, maar maakte geen onderscheid: hij kwam net zo lief in de Eshof als in het Pauluscentrum. Ook daarin was hij genuanceerd en onbevooroordeeld. Hij waardeerde de vieringen enorm. Hij zei eens: jammer dat er niet meer mensen komen. Ze zouden eens moeten weten wat ze missen!
De afgelopen pakweg twintig jaar ging Eds gezichtsvermogen steeds verder achteruit. Hij moest stukje bij beetje van veel dingen afscheid nemen. Zoals van de fiets. Er waren momenten waarop hij zijn achteruitgang erg moeilijk en verdrietig vond. Maar zijn warmte en betrokkenheid, zijn aandacht voor anderen, zijn rust en positieve houding bleven onverminderd aanwezig.
Op donderdag 12 december namen we afscheid van hem in een dienst in de Eshof. Daarna hebben we Ed begeleid naar zijn graf op de begraafplaats.
Op zondag 1 december 2024 overleed To Haverkamp. Haar gezondheid was al langere tijd minder goed, haar hart en haar bloedvaten vertoonden problemen. Haar einde kwam echter heel onverwacht. Op zaterdag 30 november werd ze opgenomen in het ziekenhuis, waar ze een dag later overleed.To was getrouwd en kreeg twee kinderen. Haar kleindochter was To's oogappel.
To had gastvrijheid hoog in het vaandel, bij haar was iedereen altijd welkom. In de Eshof heeft ze in de beginjaren meegewerkt bij de kinderoppas tijdens de kerkdiensten. In de kerkdiensten zelf kwam ze niet veel, die pasten niet bij haar. Ze was een vrouw met het hart op de goede plek die graag voor anderen klaar stond.
Op de rouwkaart stond over haar de mooie zin: “voor heel de wereld was zij een moeder, voor ons was zij de hele wereld.”
Op maandag 9 december heeft haar afscheid in besloten kring plaatsgevonden.