Op vrijdag 17 januari overleed Evert Jan Bruinekool. Hij woonde aan de Oosterdorpsstraat met zijn echtgenote, met wie hij in 1983 trouwde. Evert Jan is 73 jaar oud geworden.
Bijna 42 jaar zijn zijn zij samen geweest. De eerste echtgenoot van zijn vrouw overleed toen beiden 34 jaar oud waren; ze bleef met twee tieners van 15 en 13 achter. Toen ze enkele jaren later met Evert Jan een relatie kreeg, waren haar kinderen voor hem als de zijne.

Evert Jan was vrachtwagenchauffeur en had de laatste jaren van zijn werkzame leven een eigen transportbedrijf. Dat verkocht hij toen hij ergens in de 50 was. Af en toe bleef hij rijden voor het bedrijf van zoon en ook voor het bedrijf van kleinzoon, waar hij van genoot. Ook van tuinieren genoot hij. Zolang hij kon hield hij de tuin om het huis perfect in orde.

De laatste jaren ging hij geestelijk achteruit. Een paar keer per week ging hij naar een dagopvang. Hij klaagde nooit, maar vond die jaren van achteruitgang erg moeilijk. Hij kon steeds minder zelf, maar was niet iemand die goed stil kon zitten. Zijn levenseinde bracht verdriet, maar zijn vrouw is blij voor hem: door zijn ziekte kon Evert Jan de moed om te leven eigenlijk niet meer opbrengen.

Het afscheid van Evert Jan vond op vrijdag 24 januari in besloten kring plaats.
Aan zijn vrouw, de kinderen en hun partners en de kleinkinderen van harte sterkte gewenst met de leegte die is ontstaan.

 

Wim Schuijt overleed op maandag 17 februari in zorginstelling St Joseph in Achterveld, waar hij sinds een klein jaar woonde. Hij is 86 jaar geworden.
Wim was ruim 56 jaar getrouwd. Ze kregen drie kinderen vier kleinkinderen.

 

Wim kwam uit een gezin van zes kinderen; zelf was hij de vierde in het gezin. Hij groeide op in Zaandam. Dini ontmoette hij in Den Haag, waar hij vanaf 1966 enkele jaren bij Beco heeft gewerkt, een christelijke meubelinkooporganisatie. In 1968 werd in Hoevelaken door Beco een beursgebouw geopend en kwamen ze in Hoevelaken wonen.

 

Hij was een bruggenbouwer en verbinder. Een bijzonder vriendelijke man, beminnelijk, iemand met een open blik, mild, een mens die zo weinig mogelijk oordeelde. Stil zitten deed hij niet graag. Met de kinderen en later de kleinkinderen bouwde en timmerde en kluste hij.

 

Sporten was een grote hobby. Hij hield van surfen, zwemmen en vooral van hardlopen. Ook zingen deed hij graag en veel; jarenlang heeft hij de gelederen van de cantorij versterkt. Met Rudi Coppoolse samen heeft hij jaren geleden een paar keer een zaterdagmiddagconcert in de Joriskerk in Amersfoort verzorgd. Hij kon geen noten lezen, maar zorgde ervoor dat hij desondanks zijn tenorpartij goed kende.

 

Toen er kleinkinderen kwamen werd oppassen zijn derde hobby. Hij was gek op ze.

In de Eshof heeft hij zijn sporen nagelaten. Bijna alle denkbare vrijwilligersfuncties heeft hij wel eens bekleed. Jarenlang heeft hij mede de jaarlijkse Kerstsamenzang georganiseerd: hij vond contact tussen de leden van verschillende kerken en andere dorpsgenoten belangrijk. Ook in de Oecumenische CoördinatieGroep was hij lang actief.

 

Een aantal jaren geleden begon Wim geestelijk achteruit te gaan. Eén voor één liet hij zijn vrijwilligerstaken los. Tenslotte volgde zijn verhuizing naar zorginstelling St Joseph.
Wim vond die verhuizing niet makkelijk. Altijd had hij zelf over zijn leven beslist en nu beslisten ineens anderen erover. Toch klaagde hij niet. Het hardlopen hield hij ook in Achterveld nog een tijd vol. Hij paste zich aan en richtte er zelfs een mannengroep op.

Op dinsdag 25 februari namen we afscheid van Wim in besloten familiekring. Daarna is hij begraven op de Algemene Begraafplaats van Hoevelaken.
Aan zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen wensen we van harte toe dat de herinneringen aan Wim mogen troosten in de leegte die is ontstaan.

Op donderdag 23 januari overleed Gerrit van Meerveld in het hospice van Nijkerk. Hij werd 86 jaar oud.
Sinds 2 februari 2015 was hij weduwnaar. In 1963 trouwde hij met Alie Mostert. Ze krijgen een dochter. Later wordt de familie uitgebreid met een kleindochter, die Gert drie achterkleinkinderen schenkt.
Gerrit was een mens van vaste gewoontes. Elke dag liep hij zijn rondje en zorgde hij ervoor dat zijn tuin weer netjes was. Hij was altijd positief en had een luisterend oor. En hij was een doorzetter, ook toen hij ziek werd: alles greep hij aan om te genezen. Hij genoot tot het laatste moment van zijn kleindochter en achterkleinkinderen.
De laatste weken van zijn leven werd hij liefdevol verzorgd door de medewerkers en vrijwilligers van het hospice van Nijkerk. Zijn dochter neemt zijn woorden ‘doe maar gewoon’ mee als levensles.
Op donderdag 30 januari heeft het gezin Gerrit naar zijn laatste rustplaats begeleid.

Op woensdag 4 december 2024 overleed Ed van Campen in het ziekenhuis in Amersfoort. Door een val brak hij twee weken geleden zijn heup. Zijn ziekbed duurde niet lang.
Met zijn eerste echtgenote kreeg Ed drie kinderen. Nadat een einde aan zijn huwelijk was gekomen, trouwde hij 25 jaar geleden opnieuw. Samen hadden ze zeven kinderen en kregen ze tien kleinkinderen. Ed was een familiemens. Hij stond klaar voor zijn eigen en voor de aangetrouwde kinderen en kleinkinderen. Hij hield van gezelligheid en zocht de harmonie.
Op de rouwkaart stond een mooie typering van Ed: vriendelijk, oprecht, betrouwbaar, onbevooroordeeld en liefdevol. Wie Ed kende, weet: ja, zo was hij.
Ed was een betrokken kerkganger. Ook de laatste drie maanden van zijn leven, die hij doorbracht in het Gastenhuis in Hoevelaken, bleef hij graag naar de vieringen komen. Hij bleef zijn leven lang trouw lid van de Rooms-katholieke Kerk, maar maakte geen onderscheid: hij kwam net zo lief in de Eshof als in het Pauluscentrum. Ook daarin was hij genuanceerd en onbevooroordeeld. Hij waardeerde de vieringen enorm. Hij zei eens: jammer dat er niet meer mensen komen. Ze zouden eens moeten weten wat ze missen!
De afgelopen pakweg twintig jaar ging Eds gezichtsvermogen steeds verder achteruit. Hij moest stukje bij beetje van veel dingen afscheid nemen. Zoals van de fiets. Er waren momenten waarop hij zijn achteruitgang erg moeilijk en verdrietig vond. Maar zijn warmte en betrokkenheid, zijn aandacht voor anderen, zijn rust en positieve houding bleven onverminderd aanwezig.
Op donderdag 12 december namen we afscheid van hem in een dienst in de Eshof. Daarna hebben we Ed begeleid naar zijn graf op de begraafplaats.

Op zondag 1 december 2024 overleed To Haverkamp. Haar gezondheid was al langere tijd minder goed, haar hart en haar bloedvaten vertoonden problemen. Haar einde kwam echter heel onverwacht. Op zaterdag 30 november werd ze opgenomen in het ziekenhuis, waar ze een dag later overleed.
To was getrouwd en kreeg twee kinderen. Haar kleindochter was To's oogappel.
To had gastvrijheid hoog in het vaandel, bij haar was iedereen altijd welkom. In de Eshof heeft ze in de beginjaren meegewerkt bij de kinderoppas tijdens de kerkdiensten. In de kerkdiensten zelf kwam ze niet veel, die pasten niet bij haar. Ze was een vrouw met het hart op de goede plek die graag voor anderen klaar stond.
Op de rouwkaart stond over haar de mooie zin: “voor heel de wereld was zij een moeder, voor ons was zij de hele wereld.”
Op maandag 9 december heeft haar afscheid in besloten kring plaatsgevonden.

 

Op zaterdag 23 november 2024 overleed Richard Huijskes, 77 jaar oud. In 1970 trouwde hij en ze kregen twee kinderen en met hen drie kleindochters.
Richard kreeg in 2007 een hartstilstand, waarna hij niet meer de oude is geworden. In de loop van de jaren kreeg hij er meer lichamelijke problemen bij. Ineke zorgde voor hem; het was niet altijd een makkelijke tijd. Maar voor Richard gold: als hij thuis en bij zijn vrouw was, was hij tevreden. Daar voelde hij zich het prettigst.
Zijn einde kwam toch nog snel en onverwacht. Op woensdagnacht werd hij in het ziekenhuis opgenomen, drie dagen later kwam het einde. Al is de leegte groot, zegt zijn vrouw, voor hem is het goed zo.

Op vrijdag 29 november hebben het afscheid en de crematie van Richard plaatsgevonden.

Zijn vrouw voegt zelf graag nog een paar regels toe aan het stukje over Richard: “Hierbij willen wij jullie allemaal bedanken voor de fijne woorden die wij mochten ontvangen, na het overlijden van mijn man en onze vader Richard Huijskes. Met vriendelijke groet, familie Huijskes.”

In gedachtenis: Jannie Timmerman-Doornekamp – 30 december 1938 – 1 oktober 2024

Lees meer …