In gedachtenis: Doeke Marten de Vries – 3 april 1951 – 20 juni 2024

Op donderdag 20 juni overleed Max de Vries op de leeftijd van 73 jaar. Hij was slechts korte tijd ziek; pas vanaf 17 mei was duidelijk dat er iets mis was: hij bleek blaaskanker te hebben. Onderzoeken volgden. Het slechtst denkbare bleek: hij had een agressieve vorm van kanker die op verschillende plaatsen uitgezaaid was.
Max was een sportman. ‘Ik ben geboren op de fiets,’ grapte hij zelf. Hij heeft verschillende soorten werk gedaan, onder andere bij het CPS (Christelijk Pedagogisch Studiecentrum) en bij defensie. Door al zijn levensjaren heen liep steeds de rode draad van het fietsen. Hij reed zelf mountainbike op hoog niveau en trainde anderen. Hij had een enorm doorzettingsvermogen, grote discipline en een positieve levensinstelling. Voor hem was het glas altijd half vol. Al vroeg in zijn leven nam hij zich voor dat hij geen klager en geen pessimist wilde zijn en dat maakte hij waar.
Hij trouwde met Ina Mijdam. Samen kregen ze twee kinderen
.
Tsjechië was het land waaraan hij zijn hart verloor. In 2012 was hij mede-reisleider tijdens een oecumenische reis naar Praag die we vanuit de Paulusgemeenschap en de Eshofgemeente ondernamen.
In 2014 trof hem een ernstige hersenbloeding. Hij raakte rechtzijdig verlamd en kon nauwelijks meer praten. Toen hij voor revalidatie in Doorn verbleef, overleed onverwacht zijn echtgenote Ina. Max raakte in korte tijd een belangrijk deel van zijn bestaan kwijt: zijn echtgenote, zijn gezondheid en zijn werk.
Zijn vooruitzichten werden niet hoog ingeschat: men dacht dat hij aan de rolstoel gekluisterd zou blijven. Maar Max zette alles op alles en vocht zich een weg terug naar het leven. Zijn spraak en een deel van de macht over zijn rechterbeen kreeg hij terug. Hij ging weer fietsen.
Tsjechië was het land waaraan hij zijn hart verloor. In 2012 was hij mede-reisleider tijdens een oecumenische reis naar Praag die we vanuit de Paulusgemeenschap en de Eshofgemeente ondernamen.
In 2014 trof hem een ernstige hersenbloeding. Hij raakte rechtzijdig verlamd en kon nauwelijks meer praten. Toen hij voor revalidatie in Doorn verbleef, overleed onverwacht zijn echtgenote Ina. Max raakte in korte tijd een belangrijk deel van zijn bestaan kwijt: zijn echtgenote, zijn gezondheid en zijn werk.
Zijn vooruitzichten werden niet hoog ingeschat: men dacht dat hij aan de rolstoel gekluisterd zou blijven. Maar Max zette alles op alles en vocht zich een weg terug naar het leven. Zijn spraak en een deel van de macht over zijn rechterbeen kreeg hij terug. Hij ging weer fietsen.
Er kwam een nieuwe liefde in zijn leven. Ze maakten samen reizen, wat Max nog altijd graag deed. Ze genoten van het leven. Max genoot ook erg van zijn kleinzoon. Met zijn kleinzoon en de kleinzoon van zijn vrouw ondernamen ze uitstapjes.
Wie Max kent, weet wat een enorme doorzetter hij was. En ook dat hij daar dwingend in kon zijn. ‘Als je niet meer kan, zit je pas op 70% van je kunnen,’ zei hij bijvoorbeeld. Ook kon Max eindeloos aan het woord zijn. Tegelijk was hij een beminnelijke man, vriendelijk en opgeruimd, open en niet oordelend.
Voor hem en voor zijn naasten was het bijzonder verdrietig dat het einde zo snel kwam en dat hij niet meer tijd van leven kreeg. Max zat nog vol plannen.
Op vrijdag 28 juni hebben we afscheid van hem genomen in een bijeenkomst in het uitvaartcentrum bij de begraafplaats. Daarna is Max begraven in het graf bij zijn eerste echtgenote Ina.
We wensen zijn vrouw, de kinderen en hun partner, zijn kleinkinderen en zijn broer heel veel sterkte toe in het gemis.