Op maandag 12 juni overleed Willemien van Putten, 86 jaar oud. Haar ziekte en overlijden kwamen voor velen als een grote schok. Willemien was een sterke vrouw, zowel fysiek als mentaal, hoe kon dit zo snel gaan?

In de avond van 21 mei was ze naar het ziekenhuis gebracht. Ze had al wel een tijdje last van wat ze dacht dat een longontsteking was. In het ziekenhuis volgden onderzoeken en bleek na enige tijd dat er sprake was van lymfeklierkanker. Ook werd duidelijk dat er behalve misschien levensverlenging niets aan gedaan kon worden.

Willemien koos ervoor niet behandeld te willen worden. Ik ben altijd een onafhankelijke, sterke vrouw geweest, zei ze; ze wilde beslist niet op een bed in de woonkamer terecht komen. Ze wilde waardig sterven. Op 9 juni verhuisde ze van het ziekenhuis naar het hospice van Nijkerk. Daar heeft ze nog enkele dagen geleefd, waarin ze zich heel dankbaar voelde voor het leven dat ze had gekregen en voor haar kinderen en kleinkinderen om zich heen.

Willemien Gerritsen trouwde in januari 1960 met Jan van Putten. Ze kregen vier kinderen toevertrouwd. Jan en Willemien bestierden de witgoed- en elektronicawinkel in het dorp. Willemien was goed op de hoogte van wat er in de winkel te koop was en gaf goede adviezen, ook als het om reparatie ging. Intussen trok ze zich het leed aan van ieder die hulp nodig had. Daarnaast was ze een drijvende kracht achter de jaarlijkse rommelmarkt in de Eshof.
Nadat zij en Jan met pensioen waren gegaan, zette ze haar betrokkenheid bij anderen voort in de Hulpdienst Hoevelaken en in de Eshofgemeente. Jaren is ze diaken geweest en tot op het laatst was ze contactpersoon. Intussen hadden Jan en zij ook een bijzondere hobby: ze bekwaamden zich als imker. Nadat Jan in 2018 was overleden zette ze het bijenhouden samen met een vriend voort.

Willemien was een begrip in Hoevelaken. Niet alleen door haar heel eigen smaak, die haar kinderen met een knipoog blingblingstijl noemden, maar ook door de vele gedichten die ze schreef, de jam die ze maakte en gul uitdeelde, de potten vol honing en haar liefde voor haken en breien. Voor al haar vrijwilligerswerk ontving ze een koninklijke onderscheiding. Willemien was openhartig, vriendelijk, behulpzaam, trouw en betrokken. En gek op haar kleinkinderen.

Op zaterdag 17 juni namen we afscheid van Willemien in een dienst in de Eshof. Daarna is ze naar het graf op de begraafplaats gebracht, waarin ze met Jan herenigd is.

Aan de kinderen en kleinkinderen en partners en aan ieder die Willemien mist wensen we van harte heel veel sterkte toe.