Op zondag 30 april overleed Fredo Lubbers. De laatste tweeënhalf jaar van zijn leven woonde hij in de Lisidunahof in Leusden. Fredo was getrouwd met en er werden hun twee kinderen  toevertrouwd.

 
Fredo bracht zijn vroegste jeugd door in een jappenkamp in voormalig Nederlands Indië. De trauma’s die hij toen opliep, tekenden zijn leven voorgoed. Hij kampte met fysieke en psychische tegenslagen, maar had al jong geleerd om niet op te geven; de leeftijd van 83 jaar, waarop hij stierf, had hij nooit gedacht te zullen bereiken.

Onder andere door zijn kampverleden had hij diepe depressies. In 1994 werd hij met een darmperforatie opgenomen in het ziekenhuis. Lange tijd lag hij in coma. Toen hij daaruit ontwaakte, waren de depressies opgeklaard. Ook later had hij nog last van depressieve gevoelens, maar zo diep als voor die tijd zijn ze niet meer geweest. 

 

Naast de somberheid in zijn leven waren er ook dingen waar hij van kon genieten. Hij genoot van zijn werk als trouwambtenaar. Hij genoot van contact met mensen. Hij genoot van dieren. Hij genoot van zijn kleinkinderen. Zijn lichtblauwe ogen lachten als hij je begroette. En hij had een goed gevoel voor humor, doorweven met zelfspot.

 

Door zijn psychische gesteldheid cirkelde Fredo’s leven voor een groot deel om hemzelf. Dat wist hij, en hij deed zijn best om ook aan anderen te denken. Hij bezorgde kleine attenties bij mensen aan wie hij dacht. En voerde bij dit alles permanente gesprekken met God. Hij ‘wandelde’ met God, zoals van Henoch in Genesis wordt gezegd. En hij luisterde naar zijn ‘engelbewaarder’, die hem influisterde hoe hij vanuit liefde kon leven.

Fredo was rooms-katholiek in hart en nieren, maar werd door zijn vrouw lid van de protestantse kerk. Gelukkig heeft hij zich ook in de Eshof prettig gevoeld.

 

Vele malen heeft Fredo gezegd dat hij verlangde naar rust. Die rust heeft hij nu gekregen.
Op 5 mei, Bevrijdingsdag, hebben we afscheid van hem genomen in een viering van dank en afscheid in de Eshof. Daarna is hij, op zijn eigen verzoek, door enkel uitvaartverzorger Wim van de Veen naar het crematorium gebracht. “Dat laatste stukje doe ik alleen,” had Fredo gezegd. Zijn wens lieten de familieleden in vervulling gaan, terwijl zij zelf in de Eshof nog een samenzijn hadden met de overige aanwezigen.

 

Zijn vrouw en kinderen zijn dankbaar voor de warme steun die zij van velen krijgen. We wensen hen en ieder die nu leegte ervaart, van harte toe dat Fredo in goede herinneringen aanwezig zal blijven.