Op dinsdag 22 februari overleed Kees Bonestroo.
Een week eerder was ontdekt dat hij uitgezaaide kanker in zijn lichaam had. En dat er niets aan gedaan kon worden. Kees besloot toen dat hij naar huis wilde. Daar heeft hij met zijn vrouw en met hun kinderen en kleinkinderen nog een goed weekend gehad, liefdevol en sereen.
Kees was in zijn werkzame leven schilder. Een man die rust uitstraalde. In de afgelopen jaren heeft hij heel wat medische handelingen moeten ondergaan.

In 2017 werd bij hem blaaskanker geconstateerd, waarna de blaas moest worden verwijderd. Daarna bleef het af en aan tobben. Vanaf 2019 moest hij aan de nierdialyse. Kees bleef nuchter onder dat alles en bewaarde zijn gevoel voor humor. Wat hem overkwam, verwerkte hij in stilte; hij liet er weinig over los.

Kees trouwde in 1978 en ze kregen twee kinderen en vijf kleinkinderen.
Voor Kees kwam zijn gezin op de eerste plaats. Ook met de partners van beide kinderen was de band goed, samen vormden ze een hechte familie.
Kees liep de deuren van de Eshof niet plat. Vroeger was kerkgang verplicht geweest. Dat was niet makkelijk voor een jongen met zoveel drang naar vrijheid als Kees had. Hij heeft zijn eigen kinderen hierin dan ook altijd vrij gelaten. Maar vanbinnen koesterde hij wel een diep geloof: dat het goed zou komen, hoe dan ook. Dat er leven is voorbij de dood, een plek, een sfeer, een universum. Dat er daar, op wat voor manier ook, een hereniging is met wie ons lief zijn.
Op zaterdag 26 februari namen we afscheid van Kees in een afscheidsdienst in de Eshof. We zongen een lied dat paste bij zijn manier van geloven: ‘wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand’.
Wij wenzen zijn vrouw, de kinderen en kleinkinderen en ieder die Kees mist van harte de troost toe van de herinnering aan de bijzondere mens die Kees was.