Op donderdag 3 februari overleed Bea Verhagen in Verpleeghuis Sint Elisabeth, waar ze de laatste maanden van haar leven woonde. Ze kampte op het laatst zowel met de ziekte van Alzheimer als met de gevolgen van kanker. Voor haarzelf en voor haar nabije naasten waren het geen makkelijke maanden. Om bij haar te kunnen zijn meldde haar echtgenoot zich in haar laatste weken aan als vrijwilliger in het verpleeghuis. Zo kon hij steeds naar Bea toe, en konden daarnaast ook andere familieleden haar bezoeken.

Bea groeide op op een boerderij. Ze heeft er een grote liefde voor de natuur en voor dieren aan overgehouden. Maar het harde leven op de boerderij viel haar niet mee.
Ze trouwde meten kreeg twee kinderen. Later werden er drie kleinkinderen geboren en twee achterkleinkinderen, met een derde op komst. Bea was gek op hen en had een goede band met de achterkleinkinderen.

 
Bea’s echtgenoot werd ziek: hij kreeg Multiple Sclerose. Jarenlang heeft Bea hem met eindeloos geduld verzorgd, tot hij in 1989 overleed. In de jaren daarna ontmoette ze haar jeugdvriend met wie ze nog ruim 26 jaar samen is geweest.

 
Bea was een warme en liefdevolle persoonlijkheid; creatief in schilderen en creatief met woorden. Ze geloofde in leven dat niet voor niets is. Ze geloofde dat alles een doel heeft, een bestemming. Ook de ziektes die haar overkwamen, al wist ze niet wat daar het doel van kon zijn.

 

Een belangrijke periode in haar leven waren de zes weken die ze doorbracht in de Ashram van Sathya Sai Baba in India. De goeroe heeft haar doen groeien in zelfvertrouwen. Vanuit zichzelf was ze onzeker: ze vroeg zich altijd af of ze wel ‘goed genoeg’ was. In haar gedichten sprak ze zich soms moed in. Zoals in de volgende woorden:

 

 

Op vrijdag 11 februari hebben we afscheid van haar genomen in de Lichtzaal van crematorium Amersfoort.
Aan haar echtgenoot en aan de kinderen en hun partners en de kleinkinderen en achterkleinkinderen wensen we van harte haar blijvende aanwezigheid toe, in warme en liefdevolle herinneringen.