Op zaterdag 25 september overleed Egbert Berends. Hij is 77 jaar oud geworden.
 

Al een aantal jaren geleden was bij hem alvleesklierkanker aangetroffen. Hij had er geen goed gevoel bij. Toch hielden behandelingen hem een hele tijd gaande. Het was zijn hart dat het uiteindelijk opgaf. Al toen Egbert 40 was, had hij een eerste hartinfarct. In 2012 had hij last van hartritmestoornissen en kreeg hij een pacemaker.

Op 17 september van dit jaar onderging hij een dotterbehandeling, waarbij een hartinfarct ontstond. Drie dagen later kwam hij thuis, maar was erg vermoeid en goed ging het niet. Opnieuw moest hij worden opgenomen in het ziekenhuis. Daar is hij enkele dagen later overleden.

 
Egbert groeide op in Onnen in Groningen. Hij trouwde en verhuisde naar Hoevelaken. Hij werkte in de luchtbehandeling en was als projectleider druk met het installeren van luchtverversingssystemen in grote gebouwen. Het UMCU was zijn grote trots. In de loop van zijn leven bekwaamde hij zich verder in het vak en ontpopte hij zich als docent. Ook na zijn pensionering bleef hij actief als docent techniek.

 
Het echtpaar kregen twee dochters, Toen een van de dochters trouwde kwamen er ook twee kleinkinderen,Egbert was dol op hen.
Egbert was iemand die altijd bezig was. Voor zijn werk maakte hij lange dagen. Daarnaast werkte hij graag bij de boer wanneer er geoogst moest worden: hij reed dan op de tractor en genoot er zo van dat hij er zelfs vakantiedagen voor opnam. Nog een grote hobby van Egbert was zingen. Door Corona kon dat de laatste anderhalf jaar niet meer, maar daarvoor zong hij als tweede tenor in twee grote mannenkoren. Hij was vast van plan om op 30 september weer present te zijn bij de eerste repetitie van het Christelijk Streekmannenkoor Noord-West Veluwe.

 
Egbert was een man met twee rechterhanden. Hij had daarbij ook nog oog voor wat er gedaan moest worden. In talloze situaties hielp hij buren, vrienden en ook de gemeente Nijkerk met grote en kleinere klussen. Het zat hem wel eens dwars dat híj altijd degene was die anderen hielp: waarom zie ik ze niet als ik hulp nodig heb?, vroeg hij zich af. Eén antwoord op die vraag is denk ik eenvoudig dat niemand zo goed zag wat er gebeuren moest en zo handig was om dat uit te voeren als hij.

 
Een nuchtere Groninger was hij, die soms wel eens mensen liet schrikken door zijn directheid. Maar intussen bleef hij altijd tot behulpzaamheid bereid. En muziek kon hem diep raken. Veel van de liederen die hij zong bij zijn beide koren troffen hem. Het optreden met de koren was voor hem een feest.

 
Op zaterdag 2 oktober namen we afscheid van hem in een dankdienst in de Lichtzaal van crematorium Amersfoort. Een ensemble van het Christelijk Streekmannenkoor Noord-West Veluwe zong enkele liederen die Egbert ontroerden.

Aan zijn vrouw en aan de kinderen en kleinkinderen wensen we van harte troost toe in het verdriet.