Op woensdagmorgen 8 september overleed Kees Both, 78 jaar oud.
In september 2018 vertelde Kees me dat bij hem de diagnose Alzheimer was vastgesteld. Hij kon dat toen zelf amper bevatten. Daarna is zijn gezondheid geleidelijk aan steeds verder achteruit gegaan. De laatste maand kwam alles in een stroomversnelling terecht. Naderhand vertelde de arts dat hij de laatste vier weken in een terminaal delier was geraakt.

Kees was getrouwd; samen kregen ze vier kinderen en vijf kleinzoons. Bij het afscheid vertelde een zoon dat ze uit een warm nest kwamen. Toen Kees en zijn vrouw twee kinderen hadden gekregen, zochten ze verdere gezinsuitbreiding door twee kinderen te adopteren die een goede gezinssituatie misten. Alle vier waren ze hem even dierbaar. Kees zong graag en had een mooie bariton. Met het gezin samen werd er veel gezongen, soms zelfs meerstemmig.

 
Kees was een bevlogen idealist, die optimistisch zijn best deed een bijdrage te leveren aan de bouw van een betere wereld. Hij was pedagoog van beroep en geloofde in het Jenaplan schoolsysteem, dat in Hoevelaken op De Hoeve te vinden is. Hij werd geïnspireerd door ecologische theologie en in de laatste decennia van de vorige eeuw actief in de vredesbeweging. Hij was een belezen mens die veel onthield.

 
Kees was naast lid van de Eshofgemeente ook een actief lid van de Oecumenische Basisgroep De Keerkring in Amersfoort. Hier bereidde hij jarenlang vieringen voor. En graag voorzag hij anderen van verdiepende informatie uit zijn eigen boekenkast. Hij was een zender: luisteren was voor Kees moeilijker. Maar hij had dan ook veel te vertellen en kon mensen meenemen in zijn verwondering om de schoonheid van de schepping.

 
In de Eshof leidde hij in 2014 een kring over moderne mystici. Kees herkende zich in de spiritualiteit van de theoloog en monnik Thomas Merton, die schreef hoe God dagelijks duizenden zaden van spiritualiteit over ons uitstrooit. De meeste zien we niet. Maar we hoeven onze ogen en oren maar open te doen, zoals in de natuur, of overal zien we tekenen van Gods aanwezigheid.
 

Kees kreeg persoonlijk flinke tegenslag te verwerken: achttien jaar terug werd hij plotseling doof. Het bezorgde hem veel verdriet. Een jaar lang hoorde hij helemaal niets. Toen kreeg hij een cochleair implantaat, dat hem uit het isolement verloste. Hij moest alle geluiden opnieuw leren duiden, maar genoot ervan om weer vogels te horen en om zijn kleinkinderen te horen lachen en huilen.

 
Op dinsdag 14 september namen we afscheid van Kees in een bijeenkomst in de Eshof – in navolging van wat Kees mooi vond een afscheidsviering genoemd. Daarna hebben we hem naar zijn graf op de Algemene Begraafplaats gebracht.
We wensen zijn vrouw en de kinderen en kleinkinderen kracht toe in de leegte en warme en troostende herinneringen aan Kees.