Op zondag 3 januari overleed Henk van den Top, 78 jaar oud. Hij leefde naar zijn zeggen al ruim vijf jaar in blessuretijd; zijn gezondheid was al jaren niet goed. Hij was er dankbaar voor dat hij zijn echtgenote Atie die mindervalide was tot het einde kon verzorgen. Zij overleed in juni 2019.

Atie en Henk hadden twee dochters. Met hen beiden en met de schoonzoons en de kleinkinderen vormden Atie en Henk een hecht gezin.

Zelf heb ik Henk gekend als een evenwichtige, rustige, rijzige man met een innemende lach en vriendelijke ogen. Een hartelijk iemand die de dingen die hij deed, nauwgezet en grondig deed.

In zijn werkzame leven was hij op het laatst adjunct directeur van De Klepperman en daarna interim directeur op landgoed Lauswolt in Beetsterzwaag, Friesland. Maar dit was hij niet zomaar geworden. Hij vertelde me een keer dat hij een lange weg was gegaan om hier uit te komen; ‘als jongen deugde ik nauwelijks.’ Omdat hij kon leren, mocht hij naar de MULO, maar had daar zelf geen zin in. Na anderhalf jaar probeerde hij de landbouwschool, opgegroeid als hij was op een boerenbedrijf, maar ook dat werd niets. Toen hij met de opleiding stopte, moest hij in dienst. Een half jaar uitzending naar Nieuw-Guinea heeft hem veel geleerd en gevormd. Eenmaal terug in Nederland ging het met werken en leren beter. Vijftien jaar werkte hij op kantoor, terwijl hij intussen opleidingen deed als boekhouden en Master of Business Administration. Daardoor lukte het hem om op te klimmen naar het management.

Henk heeft zich jarenlang ingezet als vrijwilliger. Hij was mede oprichter van de Stichting Welzijn Ouderen (later Sigma) en actief voor de Hulpdienst Hoevelaken, Blits jongerenwerk en Proef Amersfoort. Hij vond het belangrijk zich als vrijwilliger in te zetten. Als mensen zijn we immers verantwoordelijk voor de wereld en onze naaste; er is geen God die aan touwtjes trekt en onze problemen oplost. Als er een God is, dan in de betrokkenheid, warmte en compassie die mensen voor elkaar opbrengen.

‘Wat je zaait, zul je oogsten’, was zijn levensmotto. Het bepaalde hoe hij met mensen omging. In de laatste jaren had hij moeite met het leven omdat hij naar zijn zin te weinig voor anderen kon betekenen. Het heeft zijn mildheid doen groeien en tegelijk zijn zelfrelativering. Toch had het leven veel betekenis voor hem door de intense contacten met wie hem lief waren. Hij was er klaar voor om het leven te verlaten – en tegelijk hing hij eraan.

Op maandag 11 januari hebben we afscheid van Henk genomen in een bijeenkomst in de Lichtzaal van crematorium Amersfoort.

De dochters en hun gezinnen en ieder die Henk mist wensen we van harte sterkte toe om te leven met het gemis.