Op 11 december overleed Judy Smidt in de leeftijd van 83 jaar.
Judy werd geboren in Den Haag. Al jong was ze in kunst en expressie geïnteresseerd; in haar jeugd volgde ze dansles en deed ze aan cabaret. Later in haar leven pakte ze het schilderen op.
In 1960 trouwde ze met Jos. Samen kregen ze twee zoons, twee schoondochters en twee kleinzoons.
Met Jos woonde ze jarenlang aan de Prinsenhof in Hoevelaken. In 2011 bleek hij longkanker te hebben. In oktober van dat jaar overleed hij, kort voor zijn 84ste verjaardag. Er volgden lastige jaren voor Judy waarin ze hard haar best deed het leven alleen goed vol te houden. De laatste jaren van haar leven woonde ze alleen in de Stoutenborgh aan de Sportweg, waar ze het naar haar zin had en van fijne buren kon genieten.
Minder ging dat genieten door problemen met haar darmen en door nog andere fysieke klachten zoals migraine, waar ze haar hele leven mee tobde. Door dat laatste was kerkbezoek voor haar slecht te doen, van de drukte kreeg ze regelmatig hoofdpijn.
In haar laatste levensjaar ging ze vanaf het begin van de ene naar de andere darmklacht. Het was een lange weg van telkens onderuit gaan en weer opkrabbelen. Toen er in het voorjaar van 2020 ook nog een herseninfarct bij kwam, werd het leven wel heel zwaar. Ze kon haar rechterarm en –been niet meer gebruiken en ook spreken ging nauwelijks meer. Toch vond ze ook toen de kracht om zich bij elkaar te rapen en verder te gaan.
Vanaf september woonde ze in verzorgingshuis Ruimzicht in Barneveld, eindelijk weer tussen haar eigen spullen, waar ze heel gelukkig mee was. Maar haar gezondheid was broos. Ten slotte versnelde corona het einde.
Als ik aan Judy denk, zie ik een vrouw voor me met een stralend gezicht. Wanneer Judy blij keek, lachte alles in haar mee. En ik zie iemand die, zeker ook in dat laatste jaar, heel dankbaar was voor alle blijken van meeleven – vooral kaarten, die ze ook echt in grote hoeveelheden kreeg aangezien bezoek een groot deel van de tijd door de pandemie niet mogelijk was. Ze was trots op mooie kleding, maar tegelijk vaak onzeker. Vooral aan haar familie vroeg ze om aandacht; naar buiten toe was ze veelal bescheiden en wilde ze niet in de belangstelling staan, ook al gaf haar lichamelijk lijden er aanleiding toe.
Op 17 december namen we afscheid van Judy in de Lichtzaal van crematorium Amersfoort. De familie was er blij mee dat ondanks de maatregelen er gelegenheid was de aanwezigen de nodige aandacht te schenken. Het was voor de ouder wordende familieleden en vrienden een goed ontmoetingsmoment. En dankzij de huidige digitale techniek konden Judy’s oudere broer met zijn vrouw en kinderen dit afscheid vanuit hun woonplaats in Florida volgen.
Aan haar kinderen hun partners en kleinkindern van harte de kracht gewenst die nodig is om verder te leven zonder Judy’s stralende lach en al het andere wat haar tot een liefdevolle moeder, schoonmoeder en oma maakte.